اشعار

تند شد ناگاه آری نبض صحرا در غدیر            رفت بالا، رفت بالا دست دریا در غدیر

نام مـولا را نـبـی تا آسـمـان فـریـاد زد            تا عیان گردد عـیار لفظ مولا در غدیر

این رسالت بی علی هرگز سرانجامی نداشت            نخل دین حاصل نمی‌داد آری الّا در غدیر

واقعه گل کرد و خاری شد به چشم عده‌ای            یاس‌های ارغـوانی شد شکوفا در غدیر

سیـنـه‌ها لـبـریـز شد از کـیـنۀ نـام عـلی            گرچه «بَخٍّ» بود گویا روی لب‌ها در غدیر

بارها تکرار شد مَن کُـنتُ مـولای نـبی            این جماعت گوششان کر بود آیا در غدیر؟

روز را انکار کردند این علی‌نشناس‌ها            تابش خورشید را کردند حاشا در غدیر

زینب کبری تماشا کرد در صحرای خون            زخم‌هایی را که دارد ریشه تنها در غدیر

هستی ما کیست در دنـیا، امیرالمؤمنین            شافع ما کیست در عـقبی، امیرالمؤمنین

بوده قـبل از آدم و حـوا، امیرالمـؤمنین            صالح و نوح نبی، موسی امیرالمؤمنین

هم سلیمان است و هم عیسی، امیرالمؤمنین

قدر او از آسمان‌ها هم فراتر بود و هست            اختیار کهکشان در دست حیدر بود و هست

نور پاکش از ازل تا روز محشر بود و هست            هم علی آئینه و جان پیمبر بود و هست

هم پیـمـبـر بوده سـرتا پـا امیرالمؤمنین

یاد او پـائـیـز جـان‌ها را بهـاری می‌کند            چشمه‌ها را در کویر خشک جاری می‌کند

چشم‌ها را غرق در چشم انتظاری می‌کند            نیمه‌شب وقتی یتـیـم کوفه زاری می‌کند

می‌رسد با نان و با خـرما امیرالمؤمنین

تا نجف شد قـبـله‌گـاه مردم یکـتـاپرست            دست ابراهیمی‌اش بتخانه را درهم شکست

ما از این میخانه برگشتیم هرشب مست مست            طبق قول اهل سنت، شرح سیصد آیه است

در فـضـیلت‌های مـولانـا امیـرالمؤمنین

بای بـسم الله راز اوسـت در اُمُّ الـکـتاب            هر لنایی لاست بی نـون جناب بوتراب

تحت فرمان علی هستند خاک و باد و آب            ذره‌ها را با نـگـاهـش می‌نـمـاید آفـتـاب

قـطره‌ها را می‌کـنـد دریـا امیرالمؤمنین

دست ما را مثل دستان سحرخـیز نـسیم            در پـنـاه خود بگـیرد مثل طـفـلان یـتـیم

بعد از آن در سایۀ لطف کریم ابن الکریم            روزی ما می‌شود بی‌شک صراط المستقیم

نیست راه راسـتـی، الا امـیـرالمـؤمـنین

باید اوصاف عـلی را با دلی آگـاه گـفت            آنچنان که حضرت حق در اطیعوا الله گفت

راز رد الشمس را شق القمر با ماه گفت            گرچه عمری دردهایش را فقط با چاه گفت

هـست راز عَـلــَّم الاسـما امیرالمـؤمنین

تا به جـا آورده باشد رسـم اسـتـقـبال را            زیر پـای زائـرش می‌گـسـتـراند بال را

بـشـنـو از جـبـریل شـرح آیۀ اکـمال را            یا بخـوان شـأن نـزول سورۀ زلـزال را

کـوه‌ها را می‌کَـند از جا، امیرالمـؤمنین

ما کجا و درک فـیـض پهـنـۀ دریـا کجا            دم زدن از خاندان حـضرت زهـرا کجا

این تن خـاکی کجـا و ساحت مـولا کجا            او کجـا و او کجـا و او کجـا و ما کـجـا

راه بسیـار است از ما تا امیـرالمـؤمنین

قـطره‌ام اما به فکـر قطـره ماندن نیستم            آن‌قـدر در یـاد او غرقم که اصلاً نیستم

بر قلم آن کس که می‌راند سخن، من نیستم            بی‌علی در فکر یک پایان روشن نیستم

بی‌خود از خود می‌شوم تا نام او را می‌برند

قدسیان این ذکر را تا عرش، بالا می‌برند

قـطره بودم آمدم مـبـهـوت دریـایـم کنند            موج‌ها فـکـری برای تـشنگـی‌هایم کنند

ذره بـاشـم تا غـبـار راه مـولایـم کـنـنـد            سخت مجـنونم، بگو مردم تماشایم کـنند

با مـفـاتـیـح‌الجـنان چـشم او، در باز شد

یا علی گفتم صد و ده بار عشق آغاز شد

ابر مبهوتش شد و با جوهر باران نوشت            باد هوهو کرد و با یادش هوالقرآن نوشت

ماه او را چارده بار از صمیم جان نوشت            نوبت خورشید چون شد نور جاویدان نوشت

ابر و باد و ماه و خورشید و فلک کاتب شدند

خـوش‌نـویـسان عـلی‌بن‌ ابی‌طـالب شدند

ذکر او را گفته حتی کوه و دریا و درخت            یا علی گفتن چه آسان! با علی بودن چه سخت

جز علی از هرچه در دنیاست بربستیم رخت            سال و فال و حال و مال و اصل و نسل و تخت و بخت

نیست در این شهر یاری جز علی یک شهریار!

لا فـتـی الا عـلی لا سـیـف الا ذولفـقـار

او جمالی دلربا را دیده در صبر جـمیل            صبر او ایـمـان او ورد زبـان جـبـرئیل

هست راه پیـچ در پیـچ قـیـامت را دلیل            داسـتـان آتش و دستان مـحـتـاج عـقـیـل

عارفان غرق‌اند در ژرفای اقیانوسی‌اش

مایۀ فـخـر ملائک می‌شود پـابـوسی‌اش

در حریمش می‌وزد گویی نسیم از هر طرف            هم کبوتر می‌پرد هم یاکریم از هر طرف

می‌رسد بانگ صراط ‌المستقیم از هر طرف            هم فقیر و هم اسیر و هم یتیم از هر طرف

هرکه باشد، هرچه باشد، او پناهش می‌دهد

صاحب این خانه بی‌تردید راهش می‌دهد

زبان شعر هرقدری که شیوا و وزین باشد            فقط باید بگوید از عـلی تا دلـنـشین باشد

به زیر فرش او هرکس‌ که سَر سائید چون‌ قنبر            به بام عرش رفته، تا ابد بالانـشـین باشد

هُوَ الاوَّل، هُوَ الآخر، به لشگر می‌زند حیدر            به میدان‌ رفته‌ اول، وقت‌ برگشت‌ آخرین‌ باشد

کسی که به‌ مصافش رفت، زنده‌ برنمی‌گردد            خصوصاً که علی سربند زردش بر جبین باشد

نیازی نيست‌ به‌ جوشن‌ که‌ حرز حضرت زهرا            علی‌ بر‌ بازویش‌ بسته‌ که‌ در حصن‌ِ حصین‌ باشد

پیـمـبـر دست او را بُـرد بالا تا بفـهـماند            فقط حیدر، فقط‌ حیدر، امیرالمؤمنین باشد

(علی را این و آن نون لنا خواندند و فهمیدند)            نباشد گر علی، دیگر نه آن باشد نه این باشد

عجیب این نیست که با مرده‌ سلمان گفت‌وگو می‌کرد            مرادی‌ چون‌ علی باید مریدش این‌چنین باشد

چه حرف‌های زلالی که رودهای روانند            چه نورها، چه سخن‌ها که با تو در جریانند

چه چشمه‌های حیاتی که از لب تو تراوید            چه مهـربـان‌ کـلـماتی که آفـتـاب‌نـشانـند

بیا و خطبه بخوان بر فراز منبر تاریخ            که واژه‌های تو نهج‌الـبلاغه‌های جهانند

اگر نگـاه جـهـانی به دست خـط تو باشد            اشاره‌های تو مـولا، هنـوز نامـه‌رسانند

غزل به سجده می‌افتد در آستان کلامت            که جـمله‌های قصار تو قـلّه‌های زبـانند

هـزار دفـتـر اگر سیـّدِ رضی بـگـشـاید            ثـنـای مـرتـبـه‌ات را چکـامـه‌ها نتـوانند

تو کیستی که شبیهت نیامده‌ست به عالم            تو کـیستی که برایت نـبوده هیچ همانند

تو بوترابی و آن نفحـه‌های در کـلماتت            به قلب‌ها همه نور و به جسم‌ها همه جانند

قدم گذار در این کوچه‌های حزن و خموشی            که گام‌های تو بر خاکِ مُرده چون ضربانند

چنین که درگهِ تو ذرّه‌پرور است در آفاق            بعید نیست مرا هم به آسـمـان برسـانـند

تویی که می‌دمی از عرش هر پگاه، علی            مـنـوّرند به نـور تو مهـر و مـاه، عـلی

زمان بـدون تو مـثـل کـلافِ سـردرگـم            زمـین بـدون تو یک تودۀ سـیـاه، عـلی

چه حاجت است به برهان؟ حقیقت تابان!            که خود تویی به کمالات خود گواه، علی

یکـی شـبـیه تو کو در عـوالـم امـکـان؟            چگـونه عـقـل نیـفـتـد به اشتـباه، عـلی؟

کجا کسی به حریم تو راه خواهد یافت؟            هـنوز محـرم تو نیست غـیر چاه، علی

بدون جنگ، جهان را به صلح خواهی برد            که عشق، فتح قلوب است بی‌سپاه، علی

مـگــر اشــارۀ تـو صـبــح را بـتـابـانـد            دعای نیمه‌شب و ورد صبـحگـاه، علی

چقدر این در و آن در زدن، کریم تویی            مرا گـدای در این و آن مـخـواه، عـلـی

به جدّ و جـهـد مـیـسّر نـمی‌شـود دیـدار            مگـر مـرا بـرسانی به یک نگـاه، علی

از آسـتـان تو سـائـل نـمـی‌رود محـروم            فـقـیـرم و به تـو آورده‌ام پـنــاه، عــلـی

به دل‌شکسته نظر می‌کـنند اهل وصال            شکسته‌ایم و گواه است اشک و آه، علی

جواب پرسش دشوار «ماالحقیقه» تویی            درآمـدی و رسـیـدم به صبحگـاه، عـلی

کسی که انبیا هم عاجزند از درکِ تفسیرش            چگونه می‌توان با شعرِ ناقص کرد تصویرش؟!

چنان عشقش جنون می‌آورد در دل، جوانان را            که آخر یوسف برنا ز حسرت می‌شود پیرش

تمامِ معنیِ قرآن به خالِ هندویش بند است            چه معنا می‌دهد «با»، گر نباشد نقطۀ زیرش؟!

به این تدبیرِ ناقص دل مبند ای دل، ببین اینجا            گره خورده قضا هم بر سرِ زنجیرِ تقدیرش

همین که می‌رود بر مأذنه، محشر به پا گردد            که شیطان می‌کند میلِ نماز از شوقِ تکبیرش

عجب مشمار اگر باد از نجف بیرون نمی‌آید            به دام افتاده حتّی باد در زلفِ گره‌گیرش

ز جانم حُبِّ حیدر را جدا نتوان نمود، آری            محال است اینکه شِکّر را جدا سازند از شیرش

چه اعجازی‌ست یا رب در کلامِ عرشیِ حیدر            که می‌میرند مشتاقانِ او از فرطِ تأثیرش

به اشک‌ِ شورِ چشمِ خویش آخر پاک شد عاصی            که سگ را نیست جز دشتِ نمک راهی به تطهیرش

آرزودار توأیم ای سَرِمـان گرمِ خـیالت            کاش مرگ آید و ما را برساند به وصالت

زیرِ پایت غزلِ أشهَدِمان را که سرودیم            می‌فـرستیم سلام و صلـواتی به جـمالت

ما کجا مدحِ تو گفتن؟ نفسی از تو شنُفتن؟            وحیْ فرما به حَرای شُعَرای کَر و لالت

این‌که دستان تو را بوسه زده خِلقتِ عالَم            اختیاری‌ست که داده‌ست خدای مُتعـالت

باید از خویش بپرسی به سَلونی: "تو که هستی؟!"            ای که حتی نرسیده‌ست قَدِ ما به سئوالت

شرطِ اوّل قدم آن است که مجنونِ تو باشد            حافظ از عَهدِ خدا گفته و از شرطِ رسالت

هر که بی‌حُبِّ تو سجّاده‌نشینِ شب و روز است            عمر را سجده‌کنان می‌گذراند به بِطالت

حُکمِ حِلّیَّت و حُرمَت، حَکَم آب و شرابی            خونِ مایی که به هر کیش حرام است، حلالت

ای که از دارِ جهان جز دلِ ما هیچ نبُردی            گاهی از لطف بیا سَرکِشی مال و مَنالت

به سگانِ نجفت غبطه نخوردیم؟ که خوردیم!            کارِ مایی که وَبالیم فقط، چیست؟ خجالت!

کاش در عَصرِ تو بودیم غباری سرِ راهی            سهمِ ما بود فقط یک قدم از شصت‌وسه سالت

عدل، همراهِ سفر کردنت از خاکْ سفر کرد            بر مزارِ تو نشـسـتیم به تَرحـیمِ عـدالت

ای زیـنـت صــدای اذانِ مـنــاره‌هـا            نـام تـو عـلـت ضـربــان سـتـاره‌هـا

غیر از خودت به هیچ کسی نیستی شبیه            زانـو زدنـد پیـش شـمـا استـعـاره‌‌ها

تـفـسـیر آیـه‌های الهی، نگـاه توست            مـعـنـای خـوبْ آمـدن اسـتـخـاره‌ها!

تخت خلافت تو فقط یک حصیر بود            ویـران شـوند بعد تو دارالامـاره‌ها!

ای دست‌های سبز درختان به سوی تو            ای مـرجـع ضـمـیر تـمـام اشـاره‌ها

ما را سوار کـشتی نهج البـلاغه کن            ما موج‌های گمشده بر تخـته پاره‌ها

نامی به پـای نـام قـشنگـت نمی‌رسد            اسمت اذان ماست، گواهش مناره‌ها

در رفـعـت آسمان سهیم است علی            عرشی‌ست که در زمین مقیم است علی

با آن‌همه شوکـتـش شگفتا که چنین            هـمـبـازی کـودك یـتـیـم است عـلی

************

دنـبـال دلـم به هر طـرف رو کردم            افـسوس همیشه بی‌هـدف رو کردم

دیـدم هـمـه عـالـم بـه دلـم رو آورد            وقـتی که به ایـوان نجف رو کردم

************

هستی هر آن‌چه هست از هست علی‌ست            عرش است ولی خانۀ دربست علی‌ست

نعلینش اگرچه وصله‌دار است ولی            رزق همه کائنات در دست علی‌ست

************

در معـرکه هـیـبت عـلی غوغا بود            از میـمـنـه تا مـیـسـره او پـیـدا بود

از شیـوۀ جنگاوری‌اش هیچ نپرس            یک عمر دهان ذوالـفـقارش وا بود

************

دیـدار عـلـی‌ست بـهـتـرین تـقـدیرم            بـا آرزوی جــمــال او مـی‌مـــیـرم

هـرگاه بـخـواهم به عـلـی فکر کنم            پـا می‌شـوم و زود وضـو می‌گـیرم

************

مردی که تـمـام دین و ایـمـان بوده            مــاهــیـّت آیـــه‌هــای قــرآن بــوده

مظـلـومیـتـش را بـنـگـر بعد از او            گـفـتـند مگر عـلـی مـسلـمان بوده؟

نَفَسم تشـنۀ این راز و نـیاز است هنوز            دلم افروخته از سوز و گداز است هنوز

هر چه از غربت مولا بنویسیم کم است            شرح این قِصۀ پُر غُصه دراز است هنوز

مـتـولـد شـده در کـعـبـه ولی در مـکـه            بردن نام عـلی مسـئـله‌سـاز است هنوز

در خودش عطر قدم‌های علی را دارد            تَرَکِ کعبه اگر چـشـم‌نـواز است هنوز

شیعه را می‌کُشد این داغ که صدها سال است            مدفن فاطمه در چنگ حجاز است هنوز

در مسیر علی و فـاطمه جان می‌بـازیم            ما برای حـسـنـش نیز حـرم می‌سـازیم

همیـشه چـرخ زده بر مـدارِ مـولا حـق            که در شعاعِ علی گشته‌ است معنا حق

گـسـسـتـنی نـبُوَد رشتـۀ مـحبتِ دوست            چنان که خورده گره نام مرتضی با حق

فقط به قامت مـولا ظهـور خواهد کرد            اگر بنـاست تمـاشـا شود به سـیـما حـق

علی‌ست با حق و حق با علی‌ست، من ماندم،            چگونه بین سقیفه شده‌ست حاشا حق؟!

علی خلیفۀ بر حق احمد است و چه باک            که جای او بنـشـیـنـند غـاصبان نـاحـق

وَ عینِ نامِ علی را به عینه خواهی دید            به هر کجایِ جهان که شده‌‌ست برپا حق

قــســم بـه لامِ عــلــی، لا الــه الّا الـلـه            بـرای وصـف عــلی، لا کـلامَ الّا حـق

قـسم به یا، عـوضِ گـفـتنِ "خداحـافظ "            همیشه ذکر لبم یا عـلی‌ست یا "یا حق"

جهان بی‌تو مگر چیست؟ هیچ! بخشیدم            عطاش را به لقایش، "علی مدد! یا حق...!"

و روی برگه شعـرم نوشـته خواهد شد            قـبول، شاعـر مـولا قـبول! امضا: حق

دلم در سینه می‌کوبد به دیوار قفس سر را            خودت بیرون بیاور از درونم این کبوتر را

پُرم از شیـطـنت‌های زمـان کـودکی اما            در آغوشت بگیر این بار هم این کودک شر را

من از تنهایی و بی سرپناهی سخت می‌ترسم            دقیقاً مثل آن طفلی که گم کرده‌ست مادر را

صدایت می‌زنم بابا، قبولم کن به فرزندی            کجا پیدا کنم بابای خوبی مثل حـیدر را

من از بازار از کوچه به سمت خانه برگشتم            خودت با دست‌هایت باز کن بر روی من در را

به من هم جا بده یک گوشه از ایوان طلا امشب            همانطوری که جا دادی کنار خویش قنبر را

تو نوکرهایی از من خوب‌تر داری فراوان، من            کجا پیدا کنم غیر از تو یک ارباب بهتر را

خدا رحمت کند، می‌گفت بابایم: تو نوکر باش            علی از خانه‌اش بیرون نخواهد کرد نوکر را

به شوق بردن نام تو بود اصلاً از اول هم            اگـر گـفـتـم در آغـاز اذان الله اکـبـر را

سرّ الاسرار علی، سیّد الابرار علی‌ست            در شبستان زمین مشرق الانوار علی‌ست

مظهر قـدرت حق دست یداللهی اوست            بین مردان جهان حـیدر کـرار علی‌ست

وسط معـرکـه‌ها پـرچـم سبزش بالاست            بازوی صف شکن احمد مختار علی‌ست

پشت در پشت اگر دشمن باشد غم نیست            تا که در لشکر دین میر و علمدار علی‌ست

اُحـد و خـیـبـر و احـزاب شهـادت دادند            شیر و شمشیر خدا، فاتح پیکار علی‌ست

ساقی کـوثـر اشـراق که از خُـم الـسـت            خورد در روز ازل باده به تکرار علی‌ست

کـاتب لـوح قـضـا، حـاکـم فـرمـان قَـدَر            سالکان را به خدا قـافـله‌سالار علی‌ست

تا که آسـان بشود لحـظۀ جـان دادن من            آن که داده است به من وعدۀ دیدار علی‌ست

روی زمین نگذاشتی شب‌ها سر راحت            وقتی که دیدی مستمندی را سر راهت

در جمع مردم با تـبـسم می‌نـشـسـتی آه            اما نگـفـتی با کـسی جـز چـاه از آهـت

در بین نخلستان عرق می‌ریختی هر روز            تا شب کمی خرما و نان باشد به همراهت

رؤیـای زیـبـایی برای هر یـتـیـمی بود            بیـن خـرابه نـیـمـه‌شب‌ها چهـرۀ ماهت

محراب کوفه شاهد راز و نـیـازت بود            مـولای یا مـولای نجـوای سحـرگـاهت

هر چند طوفانی میان سینه‌ات جاری‌ست            آرامـشـی دارد تـوکـلـت عــلـی الـلـّهت

شهری کمیلت می‌شود با هر فرازی از            یا نـور و یا قـدوس‌های گاه و بی‌گاهت

ای آشــنـای هــر دل آگــاه، یــا عــلــی            ای سـر رسـیده گـاه بـزنـگـاه، یـا عـلی

کوه ‌است بار عـشق و منم کاه، یا علی            با مـرگ می‌رسی اگـر از راه، یا علی

جـان مـرا بـگـیـر و بـیـا، آه، یـا عـلـی

ای یـکـّه تـکـیــه‌گــاه هـمـه بـی‌پـنـاه‌هـا            ای هــمــدم هـمـیـشــگـی روسـیــاه‌هــا

ای مـقـصـد نـهــایـی و حـتـمـی راه‌هـا            ای خـیـره بر کـرامـت عـامـت نگـاه‌ها

هفت آسـمـان گـدا و تویی شاه، یا علی

آدم نـبــود و نــور خــدا بــود بــرمــلا            پس کردگار خواست که نورش شود دوتا

یک‌ حصّه مصطفیٰ شد و یک حصّه مرتضیٰ            خورشید آفـریـده شد از روی مصطفیٰ

روشن شد از فروغ رُخَت ماه، یا علی

از توست شور عـالم هستی بدون شک            زین‌سان یکی‌ست ابجـد نام تو با نـمک

گردد به گرد درگه تو روز و شب ملک            ای نـور نـور، ای سبب خـلـق نُه فلک

ای جـلــوه‌گــاه عــالــیِ الله، یـا عــلــی

عـالـمْ تـمـامْ فـانی و بـاقی بقـای توست            عرش عظیم و جنّت و دوزخ برای توست

یا مرتضیٰ، رضایت حق در رضای توست            مقصود از آفریـنش عالم، ولای توست

کِی می‌شود محبّ تو گـمـراه، یا علی؟

توحـیـد، با نـگـاه تو بـرجـسته می‌شـود            زنـدیق، با تو عـارف وارسـته می‌شود

هرکس که بی‌تو زیست، دلش خسته می‌شود            دوزخ بدون شک دهـنش بسته می‌شود

گــویـنـد اگـر تـمـامی افــواه؛ یـا عـلـی

نامت چه دلرباست، کلامت چه دلبرست            یک قطره از فضائل تو حوض کوثرست

از موج‌ شوق تو، دل ما بحر احمرست            از عمر نوح، زندگی‌اش پُر بـهـاترست

آن‌کس که گفت نهصد و پنجاه؛ یا علی

از تو بـنـای دین مـحـمـّد ثـبـات یـافـت            هرکس تو را نیافت، چه نفع از صلات یافت؟

از نـام دلـربـای تو عـالـم حـیات یـافت            از ذلّت و غـریبی و ظلمت نجات یافت

یوسف که گـفت در تهِ آن چاه؛ یا علی

فخری که مستحـقّ مباهـات کردن‌است            طوق محبّتی‌ست که ما را به گردن‌است

شاهنشها، وفای تو چون روز روشن‌است            با ما چنان مکن که سزاوار دشمن‌است

مـا سـر نـهـاده‌ایـم به درگـاه، یـا عـلـی

روی دفینه‌‌‌‌، مار درازی به خواب بود؟            یا پیچ و تاب زلف تو بر رخ حجاب بود؟

از وصل تو هرآنچه که دیدم سراب بود            کـاشا بـنـای هـجـر از اوّل خـراب بود

گـنج تو رنـج داشت به هـمراه، یا علی

فیضی که داده‌ای تو به ما، هیچ‌کس‌ نداد            یعنی کسی به غـیر تو ما را نفـس نداد

نور تو میوه داد به ما، خار و خس نداد            ما را ربـود عـشق تو از ما و پس نداد

شـیـواتـرست قـصـهٔ کـوتـاه، یـا عـلـی!

بـردار از مـقـابـل چـشـمت حجـاب را            کـتـمـان مـکـن بـرادر مـن آفـتــاب را

دلسـوزی مـرا بپـذیـر و به دل مگـیـر            از این زبان مرنج و رها کن عتاب را

طاعت که بی قبول ولایت قبول نیست            پس بیش از این بیا و نسوزان ثواب را

حبل المتین یکی‌ست ای افتاده قعر چاه            همت کن و بگـیر دو دسـتی طـناب را

نـشـناخـتی امـام مـبـیـن را چه فـایـده؟            گـیرم هـزار مرتـبه خـواندی کتاب را

از هفت خان حق و حـقیقت عبور کن            بــایـد بـه دسـت آوری آن دُرّ نــاب را

قدری به حس شرم دم مرگ فکـر کن            چون بنـگـری شـمـایل عـالیـجـناب را

سویی نـعـیم و سوی دگر آتش جـحـیـم            دست خودت سـپـرده خـدا انـتخـاب را

مـولای مـاست ساقی میـخـانه بهـشـت            از کوثرش بنوش و رها کن سراب را

آخـر که را گـذاشـتـه‌ای در کـنـار که؟            با دیگـران قـیـاس مـکـن بــوتـراب را

هر کس بر آستان تو سر بر زمین شود            در چـشم آسـمـان و زمین برتـرین شود

وقـتـی ابـوتـراب تـویی، خـاکِ پـای تو            برتر ز‌ لوح و کرسی و عرشِ برین شود

در حیرتم چگونه به رویَت عرق نشست            خورشید را که دیده که شبنم نشین شود؟!

تنـهـا تـویی یَدُاللَه و جـز دسـت‌هـای تـو            دسـتـی نــبــود لایـق آن آســتـیـن شــود

عـین الیـقـین ماست نگـاهی ز ‌چـشم‌ تو            در کارگاهِ حُسنِ تو شک هم یقـین شود

از بس‌که سر به سجده نهادیم در نجـف            در روز حـشر نامِ تو نـقـش جـبین ‌شود

آری بدیم و لایـق صـدها عـتـاب، لیک            حیف از جبین ‌توست ‌مُنقّش به چین شود

من طالب تو هستم علی جان تمامِ عمر            مگذار بیش ازین دل عاصی حزین شود

ما هـمه بـنـده‌ایـم و مـولا اوست            كه علی با حق است و حق با اوست

ما هـمـه ذره‌ایـم و او خـورشـیـد            ما همه قـطـره‌ایم و دریـا اوست

مـحـفــل‌آرای بــزم وادی طــور            مشـعـل‌افـروز طـور سینا اوست

آنكه لـعـل لـبـش به وقـت سخـن            كـند احـیا دو صد مسیـحا اوست

آنكه بیرون كشد ز چنگ غروب            قرص خورشید را به ایما اوست

آنكه در بـارگـاه قـرب خـداسـت            محـو رخـسار حق سراپا اوست

آنـكه در گـوش خـاكـیـان گــویـد            قـصــهٔ راز آسـمــان‌هــا اوسـت

از شـرف آنـكه روی دوش نـبی            جای دسـت خـدا نـهـد پـا اوسـت

با نـبـی آنـكـه گـفـت در خـلـوت            راز مـعــراج آشــكــارا اوســت

آنكه هر دم ز حال قـاتـل خویش            شود از روی لطف جویا اوست

آنكه در حـق دشـمـنان كرده‌ست            رحمت و شفـقت و مدارا اوست

دل پـروانـه مـی‌تــپــد از شــوق            هر كـجـا شـمـع محفل‌آرا اوست

نخواهد خورد هرگز غصۀ مال و منالش را            گدای مرتضی می‌گیرد از او رزق سالش را

تمام نوکران دلخوش به یک لبخند اربابند            خوشا قنبر که لبخند علی خوش کرده حالش را

کبوتر بچۀ دل عـاشـقانه تا نجف پر زد            صد و ده بار دورش گشت و قیچی کرد بالش را

مِیِ کهنه صد و ده ساله شد در خم به حرف آمد            کز انگور ضریح مرتضی دارد کمالش را

تمام کهکشان‌ها تحت فرمان علی هستند            بپرس از وصلۀ نعلین او جاه و جلالش را

پیمبر شام معراج از خدا اسرار می‌پرسید            صدای مرتضی می‌داد پاسخ، هر سؤالش را

هرآنکس که رجزخوانی کند بعد از علی قطعاّ            شبیه طبل توخالی‌ست مشنو قیل و قالش را

اگر هر دم بگیرد جان من را باز خوشحالم            که جای بازدم آن لحظه می‌بینم جمالش را